Ingrid Goes West

Στην προσπάθεια μου να βρω μια καλή χριστουγεννιάτικη ταινία για όλους κατέληξα σε μια ταινία που κάθε άλλο παρά Χριστούγεννα θυμίζει. Τουλάχιστον νομίζω πως πέτυχα σωστά το "για όλους" κομμάτι. Το Ingrid Goes West είναι μια ταινία τόσο επίκαιρη που δεν θα μπορούσε να έχει γυριστεί πριν από μερικά χρόνια και μας θυμίζει ακόμα μια φορά πόσο επικίνδυνα μπορούν να γίνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την εποχή που διανύουμε. Μια ιστορία που ίσως δώσει καλή τροφή για σκέψη για την χρονιά που έρχεται.

Good Time

Το GOOD TIME ανήκει σε εκείνες τις ταινίες που βλέποντας απλά ένα πόστερ ή μια τυχαία εικόνα μέσα από την ταινία καταλαβαίνεις αν είναι για σένα ή όχι. Φυσικά αν αγαπάς τις ταινίες γενικότερα τότε λογικά θα αγαπήσεις και αυτήν. Σε σκηνοθεσία των αδερφών Safdie και με πρωταγωνιστή τον Robert Pattinson στον καλύτερο ρόλο του μέχρι σήμερα, το GOOD TIME είναι η ξεχωριστή περιπέτεια που έψαχνες για να δεις και απλά δεν το γνώριζες.

Mother!

Η τελευταία ταινία του Darren Aronofsky ανήκει σίγουρα στις πιο τολμηρές και ιδιαίτερες ταινίες που έχω δει εδώ και καιρό. Παρόλο που ο σκηνοθέτης δεν σταμάτησε ποτέ να σοκάρει και να διχάζει τον κόσμο, το MOTHER! φαίνεται να ανεβάζει τον πήχη ακόμα πιο ψηλά σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του. Και θυμίζω πως προηγούμενες δουλειές του περιλαμβάνουν τα THE FOUNTAIN, ΝΟΑΗ, REQUIEM FOR A DREAM και BLACK SWAN.

Brawl in Cell Block 99

Ο σκηνοθέτης S. Craig Zahler έχει ήδη ενθουσιάσει τους πάντες από την πρώτη του κιόλας ταινία με την pulp αισθητική και τις old school ιδέες του. Το BONE TOMAHAWK πριν από δυο χρόνια έσκασε από το πουθενά ως ένα γουέστερν τρόμου και από εκείνη την στιγμή έγινα ακόμα ένας πιστός φαν. Όσο αναφορά την δεύτερη του δουλειά; Διαλέξτε την πιο "σκληρή" ταινία που έχετε δει, πολλαπλασιάστε την σκληρότητα της με το 10 και βάλτε στην θέση του πρωταγωνιστή έναν απολαυστικό Vince Vaughn στον πιο καθοριστικό ίσως ρόλο της καριέρας του.

Brigsby Bear

Αυτό που πάντα με τραβούσε με τις ταινίες σαν το BRIGSBY BEAR είναι πως όταν καθίσεις να δεις κάτι για το οποίο δεν εχεις ιδέα τι πραγματεύεται η έκπληξη και η ευχαρίστηση που μπορεί να σου προσφέρει πολλές φορές σκάει σαν βόμβα μέσα στο κεφάλι σου, ξεπερνώντας κατά πολύ κάθε προσδοκία που είχες εξαρχής για την ταινία. Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει παρά μόνο με ελάχιστες ταινίες  κάθε χρόνο.

Gerald's Game

Αν υπάρχει ακόμα κανείς που δεν το πρόσεξε, το 2017 ο Stephen King είχε την τιμητική του. Μεταφορές των ιστοριών του στον κινηματογράφο, σε σειρές, σε μίνι σειρές και γενικά παντού. Και ενώ μπορεί το IT και το THE DARK TOWER να είναι οι δυο πιο διάσημες από αυτές, φαίνεται πως τα πολύ καλά διαμάντια βρίσκονται αλλού. Ο Mike Flanagan, σκηνοθέτης του περσινού, πολύ δυνατού HUSH επιλέγει να μεταφέρει ένα από τα όχι και τόσο γνωστά βιβλία του συγγραφέα και το αποτέλεσμα ξαφνιάζει ευχάριστα κάθε απροετοίμαστο θεατή.

Blade Runner 2049

35 χρόνια μετά την εμφάνιση του το πρώτο BLADE RUNNER μοιάζει σαν μια πρωτότυπη εφεύρεση την οποία το Χόλιγουντ ακόμα πασχίζει να ξεπεράσει. Αυτή την φορά όμως ο Ridley Scott θα κρατήσει τον συμβουλευτικό ρόλο του παραγωγού και θα αφήσει ένα νέο ταλέντο να εξελίξει το δημιούργημα του. Το όνομα αυτού; Denis Villeneuve. Ένας σκηνοθέτης ο οποίος διατηρεί ένα σερί άψογων ταινιών μέσα από τις οποίες συνεχώς εξελίσσεται. Έχει καταφέρει όμως να σηκώσει το μεγάλο βάρος της πρώτης ταινίας με την δική του άποψη πάνω στον όμορφο κόσμο που φτιάχτηκε πριν από 35 χρόνια και αγαπήθηκε τόσο;

It

Το IT αποτελεί την δεύτερη μεταφορά βιβλίου του Shephen King σε ταινία μεγάλης παραγωγής για φέτος. Αν και το βιβλίο έχει γραφτεί πριν από περίπου 30 χρόνια, η στιγμή για ένα δεύτερο ταξίδι στην συγκεκριμένη ιστορία μοιάζει καταλληλότερη από ποτέ. Κυρίως χάρη στις τηλεοπτικές σειρές, η 80's ποπ κουλτούρα είναι ξανά της μόδας για τα καλά. Όλα αυτά που άρχιζαν να παλιώνουν μέσα μας είναι και πάλι καινούργια. Ειδικά αυτά που θυμίζουν τις ταινίες της παιδικής μας ηλικίας. Το μεγαλύτερο όμως στοίχημα βρίσκεται στο αν κατάφερε τελικά η καινούργια ταινία να φέρει τον ενθουσιασμό που είχε φέρει η προηγούμενη και αν φυσικά ο καινούργιος Pennywise κλόουν είναι το πετυχημένος με αυτόν του Tim Carry το 1990.

The Big Sick

Μετά από ένα αρκετά μεγάλο σερί πολύ καλών αλλά όχι και τόσο εύθυμων ταινιών, ήρθε επιτέλους η σειρά για κάτι ευχάριστο. Όπως τα περισσότερα αγοράκια, έτσι και εγώ δεν ανέπτυξα ποτέ κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια στις ρομαντικές κωμωδίες (ή αλλιώς rom-coms). Παρόλα αυτά, το THE BIG SICK είναι ίσως μια από τις 2-3 ταινίες που θα βγουν μέσα στην χρονιά και θα κρατήσουν το είδος ζωντανό και φρέσκο για τους λάτρεις. Και επειδή μια καλή ταινία είναι μια καλή ταινία όποιο θέμα και αν πραγματεύεται, όφειλα να συστήσω και τη συγκεκριμένη.

It Comes at Night

Μια ταινία σαν το IT COMES AT NIGHT ανήκει στην κατηγορία των ταινιών τρόμου που δυστυχώς βλέπουμε μόνο 2-3 από αυτές κάθε χρόνο οι οποίες έχουν να πουν κάτι παραπάνω από το προφανές ή από αυτό που ίσως σε προϊδεάζει ο τίτλος. Όσοι λοιπόν περιμένετε να δείτε τρομακτικά πλάσματα μέσα στην νύχτα και πτώματα να πετάγονται αριστερά και δεξιά μάλλον θα απογοητευτείτε. Οι πιο υπομονετικοί θα ανταμειφθείτε με μια καλοφτιαγμένη, στοιχειωτική ιστορία τρόμου.

Dunkirk

Γενικά είμαι της άποψης ότι οποιαδήποτε ταινία (ανεξαρτήτου θέματος) σου τραβήξει το ενδιαφέρον και παίζεται στον κινηματογράφο, πρέπει να την δεις εκεί. Εφόσον μπορείς φυσικά. Ακόμα και αν η ταινία δεν έχει να δώσει αυτό "το κάτι" παραπάνω, η απομόνωση της σκοτεινής αίθουσας αυξάνει πάντα την αφοσίωση και την εκτίμηση που θα δώσεις σε μια αντίστοιχη, οικιακή προβολή. Κάτι που φυσικά ισχύει δυο φορές παραπάνω αν τυχαίνει να βλέπεις κάποια από τις ταινίες του Christopher Nolan ο οποίος φαίνεται να τιμωρεί κατά κάποιον τρόπο όλους όσους επιλέγουν κάτι λιγότερο από τον κινηματογράφο για να δουν τις ταινίες του.

Baby Driver

Μια ταινία του σκηνοθέτη Edgar Wright ξεχωρίζει εύκολα από το μοναδικό στιλ και την ενέργεια που συνοδεύει όλες τις δουλειές του σκηνοθέτη. Έντονα χρώματα, εφευρετικό μοντάζ, έξυπνα αστεία και φυσικά εκπληκτική μουσική. Το BABY DRIVER ήτανε μια ταινία που περίμενα καιρό να δω και μάλιστα μέσα σε ένα καλοκαίρι γεμάτο από ταινίες που βλέπεις εύκολα αλλά ξεχνάς τα ίδιο εύκολα (με ελάχιστες εξαιρέσεις φυσικά).

Wind River

Έχοντας γράψει ήδη δυο καταπληκτικά σενάρια για το SICARIO και το HELL OR HIGH WATER, o Taylor Sheridan αυτή την φορά αναλαμβάνει ο ίδιος την σκηνοθεσία και έτσι εγώ δεν χρειάστηκε καν να δω κάποιο τρέιλερ για να με πείσει. Περιμένοντας υπομονετικά να κυκλοφορήσει σε dvd, ο κινηματογράφος της περιοχής μας με εξέπληξε βάζοντας την στο πρόγραμμα. Μπόρεσε όμως τελικά το WIND RIVER να σταθεί επάξια ανάμεσα στις δυο προηγούμενες επιτυχίες του;

War for the Planet of the Apes

Όταν το 2011 μια νέα σειρά ταινιών Planet of the Apes ξεκινούσε, δεν είχα ιδέα πόσο όμορφα τελικά θα εξελίσσονταν. Οι τρεις ταινίες αποτελούν ένα σύγχρονο remake αλλά και ένα καλογραμμένο prequel τις παλιάς σειράς των πέντε ταινιών που έμειναν ως κλασσικές από την δεκαετία του '60. Η τρίτη συνέχεια εξελίσσει φανταστικά μερικούς ήδη αγαπητούς χαρακτήρες και μας δείχνει πως πρέπει να γίνεται ένα απολαυστικό μπλοκμπαστερ.

Free Fire

Μετά το πολύ υποτιμημένο κατά την γνώμη μου HIGH RISE πριν από δυο χρόνια, ο σκηνοθέτης Ben Wheatley επιστρέφει με κάτι πολύ διαφορετικό. Για όσους νόμιζαν πως το HIGH RISE περιείχε πολλά "σοφιστικέ" μηνύματα, το FREE FIRE γυρίστηκε για να ευχαριστήσει με την απλή και ωμή διασκέδαση που προσφέρει, όντας μια ταινία στο αντίθετο άκρο. 90 λεπτά  σχεδόν ασταμάτητης αδρεναλίνης, δράσης και κωμωδίας μέσα από ένα κάπως τραβηγμένο πιστολίδι.

Okja

Ένα πράγμα που πάντα με ευχαριστούσε σε συγκεκριμένους σκηνοθέτες και ηθοποιούς, ήταν η ικανότητα να ελίσσονται μεταξύ διαφορετικών θεμάτων και να  επαληθεύω πως δεν υπάρχει περιορισμός στη φαντασία του κάθε δημιουργού. Ένας τέτοιος δημιουργός είναι και ο σκηνοθέτης Joon-ho Bong. Το 2014 το θρίλερ επιστημονικής φαντασίας SNOWPIERCER αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη ενώ φέτος η καινούργια του ταινία "πηδάει" σε κάτι εντελώς διαφορετικό που είναι η ιστορία της σχέσης μεταξύ ενός παιδιού και του φανταστικού της κατοικίδιου.

The Lost City of Z

Το THE LOST CITY OF Z, είναι η τελευταία ταινία του σκηνοθέτη James Gray στην οποία πρωταγωνιστούν ο Charlie Hunnam, ο Robert Pattinson και ο νεαρός Tom Holland. Η ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν πριν από περίπου έναν αιώνα και αφορούν την ανακάλυψη μιας χαμένης πόλης του Αμαζονίου.

Berlin Syndrome

Πιο επίκαιρη από ποτέ, η ιστορία του BERLIN SYNDROME έρχεται για να προβληματίσει όλους όσους έχουν σκοπό να ταξιδέψουν μόνοι σε μια ξένη χώρα με σκοπό να βρουν τον εαυτό τους, το νόημα της ζωής και όλες τις απαντήσεις στα ψυχολογικά τους ερωτήματα. Μέσα σε ένα ονειρικό αλλά παράλληλα αληθινό σκηνικό, ο Αυστραλιανός σκηνοθέτης Cate Shortland μας αφηγείται μια ιστορία απαγωγής με φόντο την σκοτεινή πλευρά του σημερινού Βερολίνου.

David Lynch : The Art Life

Μπορεί σε ενα blog με προτάσεις ταινιών να μην έχω την δυνατότητα να δοξάσω αρκετά την καινούργια σεζόν του Twin Peaks, το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ όμως πιστεύω πως θα περάσει το μήνυμα...

Το David Lynch : The Art Life φαίνεται πως κουβαλάει μια παρόμοια ατμόσφαιρα με αυτή των ταινιών του Lynch. Ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ Jon Nguyen, οντάς συνεργάτης του David Lynch εδώ και πολλά χρόνια, αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας αυτό το εγχείρημα. Επισκέπτεται τον γνωστό δημιουργό στο ατελιέ του στους λόφους του Hollywood και τον παρατηρεί όσο αυτός ασχολείται με τον καινούργιο του πίνακα και παίζει παράλληλα με την μικρή του κόρη.

RAW

Από το τρέιλερ και μόνο, το RAW ήταν μια ταινία που με είχε πείσει. Στην πρώτη μεγάλου μήκους δουλειά της, η σκηνοθέτης Julia Ducournau γράφει και σκηνοθετεί μια πανέμορφα αλλόκοτη ιστορία, σε έναν ΜΑΛΛΟΝ φανταστικό κόσμο που θα αποτελέσει τον υπέρτατο εχθρό για κάθε χορτοφάγο θεατή. Από την άλλη πάλι είναι κρίμα κάποιοι να στερηθούν μια καλή ταινία σαν αυτήν. Οπότε αν δεν έχετε πρόβλημα με λίγους κουβάδες αίματος και μερικές ωμές σκηνές τότε νομίζω πως θα ανταμειφθείτε.

Poesia Sin Fin (Endless Poetry)

Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών, είχα την τύχη να παρακολουθήσω δημιουργίες από τους δυο αγαπημένους μου καλλιτέχνες που μάλιστα τα τελευταία χρονιά δεν ήμουν και πολύ σίγουρος αν ποτέ θα ξανάβλεπα κάτι νέο από αυτούς. Ο David Lynch με το πολυαγαπημένο Twin Peaks που τόσο πολύ περίμενα να ξαναδώ και ο Alejandro Jodorowsky με την συνέχεια της σουρεαλιστικής αυτοβιογραφίας του με τίτλο ENDLESS POETRY μετά από 20+ χρόνια απουσίας από τις ταινίες. Ευτυχώς αυτό το διάστημα είχα την ευκαιρία να απολαύσω ένα μεγάλο κομμάτι της ιδιοφυΐας του μέσα από τα πολλά κόμικ που κυκλοφόρησε ο ίδιος, βάζοντας μέσα πολλές από τις τρελές ιδέες του.

My Life as a Zucchini (Ma vie de Courgette)

Το MY LIFE AS A ZUCCHINI, είναι μια μικρή σε διάρκεια, stop-motion ταινιούλα από την Γαλλία και η πρώτη μεγάλου μήκους για τον σκηνοθέτη Claude Barras. To φιλμ πραγματεύεται την σκληρή ζωή μέσα από τα μάτια μιας παρέας μικρών ορφανών. Τα παιδιά αυτά θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν αρκετές "σκληρές αλήθειες". Ίσως περισσότερες για μια ταινία που φαινομενικά μοιάζει μια ταινία για παιδιά. Όμως αν τυχαίνει να θυμάστε έστω και λίγο τον τρόπο σκέψης στα παιδικά σας χρόνια τότε σίγουρα θα βρείτε αρκετά ενδιαφέρουσα την συγκεκριμένη προσέγγιση.

ELLE

Το ELLE, είναι η τελευταία ταινία του γνωστού σκηνοθέτη Paul Verhoeven και προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες πριν από περίπου έξι μήνες. Αν και καθυστερημένα, χαίρομαι που τελικά κατάφερα να την δω και να ανακαλύψω ότι μετά από δέκα χρόνια απουσίας από τις ταινίες ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης δείχνει πως ο κάπως διεστραμμένος τρόπος σκέψης του παραμένει επίκαιρος όσα χρόνια και αν περάσουν. 

Patriots Day

Στην τρίτη συνεργασία μεταξύ του σκηνοθέτη Peter Berg και του Mark Wahlberg, έχουμε να κάνουμε με την μεταφορά/αναβίωση των τραγικών γεγονότων στην Βοστόνη πριν από τέσσερα χρόνια όπου κατά την διάρκεια του ετήσιου μαραθώνιου δρόμου εξερράγησαν δυο βόμβες μέσα στο πλήθος το οποίο ήταν συγκεντρωμένο για να αποθανατίσει τους δρομείς. Η ταινία διηγείται το συμβάν από την ημέρα της επίθεσης μέχρι και το τέλος του ανθρωποκυνηγητού το οποίο διήρκεσε σχεδόν πέντε ήμερες.

Always Shine

Το ALWAYS SHINE ήταν μια ταινία που έψαχνα καιρό τώρα την ευκαιρία να δω. Από το τρέιλερ μου θύμιζε κάπως το MULHOLAND DRIVE του David Lynch αλλά και τις ταινίες μυστηρίου του Brian De Palma. Τελικά δεν έπεσα και πολύ έξω σε τίποτα από τα δυο. Παρά τις πολύ εμφανείς επιρροές, η σκηνοθέτης Sophia Takal μας παρουσιάζει ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ μυστηρίου που αυτή την φορά πηγάζει μέσα από την κόντρα μιας γυναικείας φιλίας. 

Colossal

Τι θα γινόταν αν μια μέρα, ξαφνικά ένα τεράστιο τέρας εμφανιζότανε στην γη και αποτελούσε μια προέκταση του εαυτού μας; Αυτό είναι το ξεκάθαρο ερώτημα που θέτει το COLOSSAL στον θεατή βλέποντας το τρέιλερ. Όμως δεν σταματάει εκεί. Η καινούργια δουλειά του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Nacho Vigalondo σκάβει αρκετά πιο βαθιά απ' ότι υπόσχεται με το τρέιλερ. Το COLOSSAL διηγείται ίσως την πιο πρωτότυπη ιστορία για φέτος (μέχρι τώρα τουλάχιστον) και αποδεικνύει πως όλες οι ταινίες δικαιούνται μια ευκαιρία και πως μερικές φορές τα φαινόμενα απατούν.

Paterson

Η δεύτερη περσινή ταινία του Jim Jarmusch που όμως έτυχε να δω πρόσφατα (η πρώτη ήταν το φανταστικό ντοκιμαντέρ για την ιστορία του συγκροτήματος The Stooges με τίτλο GIMME DANGER), είναι μοναδική. Αποτελεί μια ωδή σε κάθε λογής τέχνη με ιδιαίτερη έμφαση στην ποίηση και εξηγεί με ποιον τρόπο μπορεί να βρεθεί η έμπνευση και η δημιουργικότητα στην καθημερινότητα του καθενός.

Get out

Ο ηθοποιός Jordan Peele ο οποίος έγινε γνωστός κυρίως μέσα από τα κωμικά του σκετς στο Comedy Central, αυτήν την φορά κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Όταν λοιπόν άκουσα πως γράφει και σκηνοθετεί μια ταινία τρόμου ήμουν αρκετά περίεργος να δω περί τίνος πρόκειται. Ως γνωστόν, οι κωμικοί έχουν μια ιδιαίτερη αίσθηση του τρόμου. Βλέποντας το, συνειδητοποίησα πως το GET OUT είναι η πιο φρέσκια και καλοφτιαγμένη ταινία τρόμου μέχρι τώρα για φέτος.

I Don't Feel At Home in This World Anymore

Ακούγοντας το και μόνο, μπορώ να πω με σιγουριά πως το I DONT FEEL AT HOME IN THIS WORLD ANYMORE, είναι σίγουρα η ταινία με τον πιο δύσχρηστο τίτλο που έχω ακούσει. Αν μη τι άλλο, μόνο σε μια τόσο περίεργη ταινία θα ταίριαζε ένας τέτοιος τίτλος. Επηρεασμένος από την συνεργασία του στις δυο τελευταίες ταινίες με τον σκηνοθέτη Jeremy Saulnier (Blue Ruin, Green Room), ο ηθοποιός Macon Blair αποφασίζει να προχωρήσει στην πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια της οποίας επιμελείται ο ίδιος και το σενάριο. Μια κατηγορία από μόνη της, η συγκεκριμένη θα σας κάνει να πείτε την κλασική ατάκα "Δεν φτιάχνουν πλέον ταινίες σαν και αυτήν".

T2 Trainspotting

Το πρώτο TRAINSPOTTING γυρίστηκε το 1996 και όταν βγήκε ήταν από εκείνες τις ταινίες που όλο το σχολείο μιλούσε γι αυτές. Αυτός είναι και ο λόγος που ένα χρόνο αργότερα, όταν κυκλοφόρησε σε βιντεοκασέτα την νοικιάσαμε για να δούμε γιατί όλος αυτός ο σαματάς. Παρόλο που εντέλει δεν καταφέραμε να καταλάβουμε όλα τα νοήματα της ταινιας, ήμασταν από τους λίγους που κατέληξε να μας μείνει κυρίως για την πρωτότυπη αισθητική και τον ασταμάτητο ρυθμό που έβγαζε, σε αντίθεση με τα μεγαλύτερα παιδιά που την έβλεπαν σαν ένα κουλ σπρώξιμο προς κάθε απαγορευμένη ουσία. Με τα χρόνια έγινα μεγάλος θαυμαστής του σκηνοθέτη Danny Boyle και στο άκουσμα ότι μετά από τόσο καιρό κατάφερε να συγκεντρώσει το παλιό καστ και να ολοκληρώσει την ιστορία που ξεκίνησε, δεν μπορούσα να περιμένω.

Moonlight

Κλείνοντας με τις περσινές, οσκαρικές ταινίες, η τελευταία πρόταση από αυτές που πρόλαβα να δω μέχρι σήμερα είναι το MOONLIGHT. Όσο και αν μου άρεσε η συγκεκριμένη ταινία ωστόσο, ο ρόλος μου θα περιοριστεί σε αυτό που κάνω συνήθως. Δεν θα ήθελα να πάρω μέρος σε κάποιο ντιμπέιτ στο οποίο θα έπρεπε να πω αν τελικά άξιζε να πάρει το όσκαρ καλύτερης ταινίας ή όχι. Δεν έχει και πολύ σημασία αλώστε τι όσκαρ έχει πάρει εφόσον παραμένει μια καλή ταινία. Το MOONLIGHT, του σκηνοθέτη Barry Jenkins, διηγείται μέσα από τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους την δύσκολη ζωή ενός μαύρου, ομοφυλόφιλου αγοριού που παλεύει να επιβιώσει σε μια κοινωνία η οποία αρνείται να αποδεχθεί οποιοδήποτε είδος ανθρώπινου συναισθήματος.

Manchester by the Sea

Τις τελευταίες ημέρες που γενικά υπάρχει αυτό το ετήσιο οσκαρικό κλίμα, φρόντισα να δω όσες περισσότερες από τις ταινίες που θα ήταν προτεινόμενες στην τελετή. Όχι επειδή πιστεύω πως είναι κατ'ανάγκη οι καλύτερες της χρονιάς αλλά επειδή μεταξύ των προτεινόμενων μ'αρέσει να βλέπω αν συμφωνώ ή όχι με το αποτέλεσμα. Το Hollywood έχει τους δικούς του κανόνες και είτε μας αρέσει είτε όχι, εμείς παρακολουθούμε απλά για την "φάση". Το ίδιο ισχύει φυσικά και στα Βρετανικά βραβεία, στα Γαλλικά  κ.ο.κ. Συγκεκριμένα για το MANCHESTER BY THE SEA, και λόγο του ότι έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Casey Affleck, ήταν μια ταινία που περίμενα να δω αρκετούς μήνες τώρα.

John Wick Chapter 2

Το πρώτο JOHN WICK του 2014, είχε αποτελέσει μια ευχάριστη έκπληξη για όλους τους λάτρεις των ταινιών δράσης αφού κατάφερε να δώσει μια νέα πνοή στο κάπως επαναλαμβανόμενο και κορεσμένο είδος. Η ταινία έμεινε γνωστή για την όμορφη αισθητική της, την εξαιρετική σκηνοθεσία και φυσικά για τις καλομελετημένες και εντυπωσιακές χορογραφίες της. Παρόλο που η πρώτη ταινία δεν έμοιαζε να είναι φτιαγμένη για να υποδεχθεί μια συνέχεια, όλοι όσοι την απόλαυσαν περίμεναν με αγωνία και μια δεύτερη δόση αδρεναλίνης.

The Edge of Seventeen

Με την πάροδο των χρόνων, οι ιστορίες ενηλικίωσης μέσα από τις ταινίες κατέληξαν σε ενα αδιέξοδο, μιας και το να παρουσιάσει κανείς κάτι που δεν έχει ξαναειπωθεί είναι κάπως σπάνιο. Χρειάζεται δουλειά για να λειτουργήσει πλέον σωστά μια τέτοια ταινία και ακόμα περισσότερη δουλειά για να δώσει μια νέα πνοή στο είδος. Το THE EDGE OF SEVENTEEN έχω την εντύπωση πως καταφέρνει και τα δυο, προσφέροντας μια αρκετά φρέσκια δόση χιούμορ και πάθους καθώς αναλύει την πιο αλλόκοτη και μπερδεμένη περίοδο στην ζωή κάθε ανθρώπου.

Hell Or High Water

Το HELL OR HIGH WATER, είναι μια απλή, βίαιη και σχεδόν προβλέψιμη ιστορία καταδίωξης. Ένα κυνικό σύγχρονο γουέστερν που διαδραματίζεται στην πολιτεία του Τέξας. Ο Βρετανός σκηνοθέτης David Mackenzie, μετά την ταινία έκπληξη του 2013, STARRED UP, μας δίνει ακόμα μια καλοφτιαγμένη ιστορία με ιδιαίτερη έμφαση στους χαρακτήρες και προσθέτει ακόμα μια επιτυχία στην συλλογή του.

Split

Ο γνωστός παραμυθάς ταινιών τρόμου και σκηνοθέτης M. Night  Shyamalan έχει μέχρι σήμερα να επιδείξει μια σχετικά περίεργη καριέρα με πολλά σκαμπανεβάσματα. Ωστόσο, μετά από μερικές "απογοητεύσεις" τα τελευταία χρόνια, το 2015 επιβεβαίωσε μια στροφή στην καριέρα του με το THE VISIT το οποίο αν και ήταν μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού, ήταν  σίγουρα ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Τα καλά νέα είναι πως και η καινούργια του ταινία αποτελεί μια εξίσου ευχάριστη και καλοδεχούμενη έκπληξη.

Top 10 Movies of 2016

Όσο αναφορά τις ταινίες, το 2016 ήταν μια πολύ καλή χρονιά. Ενώ συνήθως οι καλύτερες ταινίες κάθε χρόνο βγαίνουν στο δεύτερο εξάμηνο, πέρυσι είχα ήδη μέχρι το καλοκαίρι ξεχωρίσει μερικές πολύ καλές. Αυτό που είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον φέτος είναι το ότι μεταξύ των αγαπημένων μου ταινιών δεν υπήρξε κάποια που αποτέλεσε ξεκάθαρα την νούμερο ένα της χρονιάς. Και αυτό ίσως να είναι και κάλο σημάδι. Μπορεί να είμαι χαρούμενος με την σειρά που τελικά τις έβαλα αλλά αυτή η σειρά θα μπορούσε να αλλάξει ανά πάσα στιγμή με το πέρασμα του χρόνου, μιας και πολλές τις ευχαριστήθηκα το ίδιο. Θα ήταν πιο εύκολο να βγάλω 1-2 από αυτές που ανέβασα μέσα στο 2016 και να πω πως όλες οι υπόλοιπες είναι must see γιατί πραγματικά το πιστεύω αλλά για να διευκολύνω τους πιο απαιτητικούς, ας τις βάλουμε σε μια σειρά.

Nocturnal Animals

Το "Nocturnal Animals", είναι η δεύτερη και πολύ θαρραλέα σκηνοθετική προσπάθεια του Tom Ford. Ενός ανθρώπου που βρίσκεται ανάμεσα  στους πιο γνωστούς σχεδιαστές μόδας παγκοσμίως. Γιατί όμως θαρραλέα; Ο λόγος είναι γιατί πρόκειται για ένα θρίλερ μυστηρίου με διπλή αφήγηση. Μια ιστορία που μας διηγείται παράλληλα μια δεύτερη ιστορία. Το μαγικό τρικ που τελικά πετυχαίνει ο Ford εδώ, είναι πως αγωνιούμε και νοιαζόμαστε το ίδιο και για τις δυο.

Silence

Το "Silence", είναι η ταινία που ο σκηνοθέτης Martin Scorsese είχε βάλει στόχο να φέρει εις πέρας τα τελευταία 30 χρόνια. Από τότε που όπως λέει και ο ίδιος διάβασε το ομότιτλο διήγημα του συγγραφέα Shusaku Endo. Είναι μια ταινία που καταπιάνεται με ένα δύσκολο θέμα. Η σιωπή του θεού ή η αδυναμία του ανθρώπου να ακούσει τον θεό είναι κάτι που ίσως έχει περάσει από το μυαλό κάθε πιστού, οποιασδήποτε θρησκείας. Ένα θέμα που σπάνια θα το δει κάνεις να βγαίνει τόσο σωστά μέσα από μια ταινία.

La La Land

Ο Ιανουάριος για την χώρα μας, είναι ο μήνας που περιμένουμε να απολαύσουμε τις πολυαναμενόμενες, οσκαρικές ταινίες που έκαναν πρεμιέρα στην Αμερική την περίοδο του Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου. Και είναι πολλές. Μια από αυτές για μένα ήταν και το "La La Land". Ο σκηνοθέτης του "Whiplash" Damien Chazelle, αυτήν την φορά δημιουργεί έναν φόρο τιμής στα κλασικά μιούζικαλ που τόσο απολαμβάνω και η περιέργεια μου είχε φτάσει στα ύψη.